Instytucje mogą chcieć przeprowadzić migrację istniejącej instytucji ArcGIS Enterprise z jednego komputera (lub zestawu komputerów) do innego. Jedną z przyczyn, aby to zrobić, jest przejście na nowszy sprzęt lub nowszy system operacyjny. Istnieje kilka typowych metod przeprowadzania tego typu migracji, w tym:
- Operacja dołączenia do witryny
- Narzędzie WebGISDR (Web GIS Disaster Recovery)
Narzędzie WebGISDR jest często używane, ponieważ nie wpływa na pracę w środowisku produkcyjnym. Co prawda czynności wykonywane w ramach tej metody mogą zająć więcej czasu niż w przypadku metody dołączenia do witryny, jest ona jednak uważana za bezpieczniejszą.
Przeczytaj uważnie poniższe uwagi i zapoznaj się ze strategiami migracji, aby wybrać metodę, która najlepiej odpowiada Twojemu wdrożeniu.
Uwagi dotyczące korzystania z narzędzia WebGISDR
Przed podjęciem decyzji o migracji z użyciem narzędzia WebGISDR należy uzyskać pewność, że jest to najlepsza metoda dla danej instytucji. Dokładnie przejrzyj poniższe uwagi:
- Administratorzy mogą migrować istniejące komputery do nowych bez wprowadzania zmian do środowiska produkcyjnego.
- Pomyślne zakończenie migracji można zweryfikować przed przełączeniem środowiska na nowe.
- Narzędzie umożliwia przenoszenie między dowolną kombinacją wdrożeń z jednym komputerem i wdrożeń o wysokiej dostępności.
- Tej metody migracji nie można zastosować w przypadku przejścia do innego systemu operacyjnego.
- Środowisko oryginalne i nowe muszą spełniać wymagania wstępne dotyczące uruchamiania narzędzia WebGISDR. Adres URL instytucji i adresy URL usług muszą być identyczne w obu środowiskach. Omówiono to w sekcji Metody tłumaczenia nazw hostów.
Aby użyć narzędzia WebGISDR do przeprowadzenia migracji instytucji, należy najpierw ustalić procedurę wykonywania zadań. Poszczególne czynności zależą od typów bieżącego i docelowego wdrożenia oraz potrzeb Twojej instytucji. Wybrana metoda tłumaczenia nazw hostów będzie miała wpływ na procedurę wykonywania zadań, dlatego należy przejrzeć każdą metodę przed rozpoczęciem.
Metody tłumaczenia nazw hostów
Aby skonfigurować drugie środowisko, komponenty w nowym środowisku muszą być skonfigurowane z tymi samymi publicznymi adresami URL co w środowisku podstawowym. Można to zrobić na kilka sposobów:
- Użycie wpisu w pliku \etc\hosts do tłumaczenia w pełni kwalifikowanej nazwy domeny (FQDN) publicznych adresów URL na inny punkt końcowy
- Przekierowanie ruchu do momentu skonfigurowania oprogramowania
- Skonfigurowanie systemu DNS tak, aby komputery zapasowe tłumaczyły publiczny adres URL na inny adres IP niż komputery podstawowe
W podanych procedurach wykonywania zadań występujących podczas migracji komputerów stosowana będzie pierwsza opcja, czyli użycie pliku \etc\hosts. Poniższe sekcje zawierają więcej informacji na temat poszczególnych metod.
Opcja 1: Modyfikacja pliku \etc\hosts
Można wykorzystać plik \etc\hosts na nowych komputerach do tłumaczenia nazwy FQDN żądanego publicznego adresu URL na inny komponent, taki jak inna aplikacja Web Adaptor lub zwrotny serwer proxy. Plik \etc\hosts jest używany do tłumaczenia nazw hostów przez wprowadzenie adresów IP i powiązanie ich z nazwami hostów.
Jeśli na przykład nazwa komputera ma adres IP 10.0.0.1 i jest tłumaczona z użyciem systemu DNS na enterprise.domain.com, można dodać na komputerze wpis do pliku \etc\hosts, aby tłumaczyć adres IP komputera na inną nazwę hosta: 10.0.0.1 alias.domain.com.
Jeśli w wierszu poleceń zostanie wykonane polecenie ping alias.domain.com, plik \etc\hosts przetłumaczy alias.domain.com na 10.0.0.1, czyli enterprise.domain.com. Jeśli serwer internetowy działa na komputerze, może być osiągalny za pomocą alias.domain.com lub enterprise.domain.com.
Opcja 2. Przekierowanie ruchu do momentu skonfigurowania oprogramowania
Jeśli możliwe jest przekierowanie ruchu na krótki czas poza środowisko produkcyjne, można skonfigurować komponent, który wysyła do środowiska nieprodukcyjnego ruch kierowany do środowiska produkcyjnego.
Może to oznaczać, że należy ponownie zarejestrować aplikację Web Adaptor na nowych komputerach lub zaktualizować zwrotny serwer proxy bądź system równoważenia obciążenia tak, aby wysyłał dane do nowych komputerów w środowisku nieprodukcyjnym. Jest to wymagane jedynie w przypadku, gdy można sfederować i skonfigurować serwer jako serwer hostujący.
Ta metoda może być uważana za najprostszą, ale może powodować problemy w instytucjach, które nie mogą łatwo wprowadzać zmian do środowiska produkcyjnego.
Aby postępować zgodnie z tą procedurą wykonywania zadań, trzeba mieć przygotowane nowe komputery w środowisku nieprodukcyjnym z zainstalowanym oraz skonfigurowanym oprogramowaniem Portal for ArcGIS, ArcGIS Server i ArcGIS Data Store. Po zarejestrowaniu aplikacji ArcGIS Data Store w witrynie serwera wykonaj następujące czynności:
- Przekieruj ruch do środowiska nieprodukcyjnego.
- Jeśli używasz aplikacji ArcGIS Web Adaptor, zarejestruj aplikację Web Adaptor na nowych komputerach.
- Jeśli używasz zwrotnego serwera proxy lub systemu równoważenia obciążenia, zaktualizuj konfigurację tak, aby ruch był wysyłany do nowych komputerów.
- Sfederuj witryny portalu i serwera w środowisku nieprodukcyjnym przy użyciu tego samego publicznego adresu URL dla adresów URL usług co w środowisku produkcyjnym.
Administracyjny adres URL używany podczas federowania musi być adresem URL, który jest tłumaczony tylko na komputery nieprodukcyjne. Administracyjny adres URL można także zaktualizować po migracji bez przerw w działaniu usługi.
- Skonfiguruj serwer sfederowany jako serwer hostujący w portalu docelowym.
- Przekieruj ruch z powrotem do środowiska produkcyjnego.
- Jeśli używasz aplikacji Web Adaptor, zarejestruj aplikację Web Adaptor na komputerach oryginalnych.
- Jeśli używasz zwrotnego serwera proxy lub systemu równoważenia obciążenia, zaktualizuj konfigurację tak, aby ruch był wysyłany do komputerów oryginalnych.
Opcja 3. Skonfigurowanie systemu DNS tak, aby komputery zapasowe tłumaczyły adres URL instytucji na inny adres IP niż komputery podstawowe
Innym rozwiązaniem jest skonfigurowanie zapasowego systemu DNS tak, aby tłumaczył nazwę FQDN publicznych adresów URL w różny sposób na komputerach podstawowych i zapasowych. Jest to nazywane podzielonym systemem DNS lub systemem DNS z podzielonym horyzontem. Ta metoda wymaga dodatkowej aplikacji Web Adaptor, zwrotnego serwera proxy lub systemu równoważenia obciążenia, ponieważ publiczny adres URL musi być dostępny w celu sfederowania witryny portalu i serwera.
To podejście jest funkcjonalnie odpowiednikiem modyfikacji pliku \etc\hosts, ale jest zarządzane przez system DNS, a nie plik \etc\hosts.
